DICTATUS

I.

DICTATUS

appellavit: quorum maior pars antea parum in usu fuerat, et a nemine praedecessorum suorum unquam attentata: verum ad firmissimum Ecclesiae statum iaciendum et ad onmia tentanda, quae animo agitabat, idonea. Vide

Gerh. von Mastricht Iuris Eccl. Hist. n. 257. et seqq. de ipso vero Gregorio hoc VII. qui prius Hildebrandus dictus erat, suo loco. DICTATUS GREGORII VII. VIGINTI SEPTEM. I. Quod Romana Ecclesia a solo Domino sit fundata. II. Quod solus Romanus Pontifex iure dicatur Universalis. III. Quod ille solus possit Episcopos deponere, vel reconciliare. IV. Quod Legatus eius omnibus Episcopis praesit in concilio, etiam inferioris gradus et adversus eos sententiam depositionis dare possit. V. Quod absentes Papa possit deponere. VI. Quod cum excommunicatis ab illo, inter cetera, nec in eadem domo debeamus permanere. VII. Quod illi soli licet, pro temporis necessitate, novas leges condere, novas plebes congregare, de Canonica Abbatiam facere et e contra, divitem Episcopatum dividere et inopes unire. VIII. Quod solus possit uti Imperialibus insigniis. IX. Quod solius Papae pedes omnes Principes deosculentur. X. Quod illius solius nomen in Ecclesia reciterur. XI. Quod unicum est nomen in Mundo, Papae viz. XII. Quod illi liceat Imperatores deponere. XIII. Quod illi liceat de sede ad sedem, necessitate cogente, Episcopos transmutare. XIV. Quod de omni Ecclesia, quocumque voluerit, Clericum valeat ordinare. XV. Quod ab illo ordinatus alii Ecclesiae praeesse potest, sed non militare, et quod ab aliquo Episcopo non debet superiorem gradum accipere. XVI. Quod nulla Synodus absque praecepto eius debet Generalis vocari. XVII. Quod nullum Capitulum, nullusque liber Canonicus habeatur, absque illius auctoritate. XVIII. Quod sententia illius a nullo debeat retractari; et ipse omnium solus retractare possit. XIX. Quod a nemine ipse iudicari debeat. XX. Quod nullus audeat condemnare Apostolicam sedem appellantem. XXI. Quod maiores causae cuiscumque Ecclesiae ad eum referri debeant. XXII. Quod Romana Ecclesia numquam erravit, nec in perpetuum, Scripturâ testante, errabit. XXIII. Quod Romanus Pontifex, si Canonice fuerit ordinatus, meritis Beati Petri indubitanter efficitur Sanctus, testante Sancto Ennodio Papiensi Episcopo, eique multis sanctis Patribus faventibus, sicut in Decretis beati Symmachi Papae continetur. XXIV. Quod illius praecepto et licentiâ subiectis liceat accusare. XXV. Quod absque Synodali conventu possit Episcopos deponere et reconciliare. XXVI. Quod Catholicus non habeatur, qui non concordat Romanae Ecclesiae. XXVII. Quod a fidelitate iniquorum subiectos potest absolvere.

II.

DICTATUS

nomen Legum seu Canonum, quibus Gregorius VII. sub quo Pontificia auctoritas ad apicem pervenit, potentiam Sedis Romanae in posterum stabilitam voluit: Privilegia Apostolica Sedis et Romani Pontificis, vocat Baron. in Ann. ad A. C. 31. 32. et 33. ubi de iis ipsius Gregor. VII. l. 2. Ep. 55. laudat, et ex iis Dictatus Papae appellatos scribit. nempe a Dictatura (quo nomine quid priscis Romanis fuerit indigitatum, constat) Dictatus hi appellati sunt, ex quibus Ius canonicum in immensum crevit, uti diximus supra, ubi de Canonico Iure: et audientia Episcoporum in iurisdictionem, voluntaria aditio in necessitatem, arbitrium in legem transiit. Unde non immerito Auctor Apologiae Cleri Leodic. dixit, ultimam manum sacris Canonibus imposuisse solum Hildebrandum. Quales autem illi fuerint, infra videbimus. De iis iudicium Onuphr. Panvin. h. e. in Vita huius Pontific. Gregorio in media quadragesima Romae, in Basilica Lateranensi, quae Constantiniana appellatur, primo Synodum generalem multorum Episcoporum --- congregavit; in qua circa triginta edidit Capitula seu Canones, quos